همچو دودی کز آتشی خیزد

از تن خویشتن جدا گشتم

سر خوش و شادمان از این سودا

که ز بندی گران رها گشتم

نگهی سوی پیکر افکندم

سرد و آرام روی بستر بود

از غم چند لحظه پیش هنوز

چهره اش خسته ، دیده اش تر بود

نرم و آرام از شکاف دری

چنگ انداختم به پیکر شب

جان پر موج و نرم من لرزید

در سکوت خیال پرور شب

پر کشیدم و میان تاریکی

سر خوش و بی شکیب و بی آرام

گه در آمیختم به نالهٔ جغد

گه به بانگ خروس بی هنگام

همره کاروانیان نسیم

از دل شهر شب گذر کردم

گوشهٔ خوابگاه عاشق خود

جا گرفتم بر او نظر کردم

عاشق شوخ چشم خود سر من

روی بستر غنوده بود به ناز

فتنهٔ چشم او نهان شده بود

زیر مژگان دلفریب دراز

بانگ بر او زدم که : سنگین دل

خفته یی ؟ گور خوابگاه تو باد

دیده بر هم نهاده یی آرام ؟

خاک در دیدهٔ سیاه تو باد

چون سپند از میان بستر جست

از سر او پرید خواب گران

دیدگان دریده از بیمش

در پیم شد به هر طرف نگران

گفتمش از پی چه می گردی ؟

این منم ! انتقام خونینم

آمدم تا به سان سایهٔ مرگ

دست در گردن تو بنشینم

پنجه های اثیری ی سردم

می دود در دو زلف چون شب تو

وین لب مرگزای ناپیدا

می زند داغ مرگ بر لب تو

بانگ زد : ای خیال ، ای کابوس

رحم کن ، پوزش مرا بپذیر

گفتمش : رحم برای تو ای بی رحم ؟

هیچ گه ، هیچ گه ، بمیر ، بمیر

دست او شمعدان مرمر را

کرد پرتاب سوی گفتهٔ من

تا مگر بگسلد ز هم بدرد

پیکر از نظر نهفته من

خنده کردم ، چنان هراس انگیز

که ز رخ رنگ زندگیش پرید

نالهٔ دلخراش جانکاهش

موج زد ، بر جگر خراش کشید

پیکرش خسته بر زمین افتاد

در میان خموشی ی شب تار

گوش کردم ، نمی کشید نفس

دل او باز مانده بود از کار

نرم و آرام از شکاف دری

چنگ انداختم به پیکر شب

جان پر موج و نرم من لرزید

در سکوت خیال پرور شب

بازگشتم به سوی کلبهٔ خویش

کلبه تاریک بود و ماه نبود

خواستم در شوم به پیکر باز

هر چه کردم تلاش راه نبود